Co’l Botto, Frizzante - NOG SLECHTS 4 FLESSEN VOORRADIG
Zeldzame bubbel van een verdwenen druif. Zeer bijzonder en feestelijk glas!
Federico Montagnani maakt een originele bubbelwijn van deze bijzondere druif in een bijzondere fles met kroonkurk (!). Je proeft mooi wit fruit en citrus, kruidige smaken en wat amandel. En vooral de kalkachtige mineraliteit van de bodem waarop de druiven staan aangeplant. Intense maar subtiele bubbeltjes geven veel frisheid.
De Co’l Botto wordt niet gefilterd en is dus een beetje troebel in het glas.
Uitstekend alternatief voor prosecco en de ideale bubbel voor de zomer.
Achter deze ‘frizzante’ Co’l Botto schuilt een heel bijzondere verhaal. Federico Montagnani erfde enkele jaren geleden een klein perceel van zijn grootvader waarop enkele heel oude druivenstokken staan. De grootvader van Federico had deze stokken al in zijn wijngaard maar wist niet welke druif het was. Omdat Federico vermoedde dat het Verdicchio was, dé druif uit de Italiaanse regio Le Marche, besloot hij in 2014 om nog extra Verdicchio aan te planten. Na verder onderzoek door ampelografen uit Veneto, bleek het echter niet om Verdicchio te gaan maar om een druivensoort met een totaal verschillend DNA: de Verdacchio, een een oude Toscaanse wijnstok die tot voor kort als verdwenen werd beschouwd. Deze druivensoort is nergens anders aangeplant!
De Co’l Botto is gemaakt uit druiven die gedurende 12 uur in de pers zijn geweekt, de gisting is spontaan, gevolgd door een rijping van 6 maanden in betonnen tanks. Daarna gist de wijn gedurende 60 dagen op fles. Er worden geen sulfieten toegevoegd.
Druif: Verdacchio 50% - Verdicchio 50%
Proefnotitie De Grote Hamersma (score 8):
De Kleine Wijnboer is specialist in het vinden van bijzondere wijnen met een verhaal. Ga maar even zitten, want hier komt-ie.
Toen Federico Montagnani's opa overleed, kreeg hij een erfenis. Dit keer geen oude sok onder het matras, maar een oude verlaten wijngaard met druivenstokken waarvan hij niet eens wist wat het was. 'Dan maar gokken', dacht Federico. En hij beplantte de helft van het perceel met verdicchio. Je weet wel, die uit Jesi in de Marken.
En natuurlijk kwam er op een dag een ampelograaf. Vineuse taal voor een druivenprofessor. Die keek, zag en was verwonderd. De tot dan toe uitgestorven druif verdacchio bleek toch nog te bestaan.
Daar maakt Federico tegenwoordig mousserend wit van. 50/50 dat wel. 50% verdacchio en (oeps, foutje bedankt...) 50% verdicchio. Alles aan deze bubbel is anders dan je denkt. Eigenaardige vorm fles, afgesloten met een kroonkurk, als ware het een pijpje Heineken. En dan ook nog eens ongefilterd.
Verdicchio en verdacchio die zaten in een bootje. Verdicchio die viel d'r uit. Wie bleef er toen nog over? Appeltjes. Appelcider-achtige appeltjes om precies te zijn. Maar ook vers afgebakken croissantjes. Zo droog als een non in het gips. Beetje boers. Tikkie eigenaardig. Maar toch eigenlijk ook wel weer heel leuk om eens verdacchio in je glas te hebben. Een primeur mijnerzijds.